Dag 18

Het is gelukt!!!!
Mijn eigen klimgeitje ligt uitgeteld naast me te slapen dus moet ik verslag doen van deze dag. YES YES, eindelijk!!!!
Gisteren in Astorga heerlijk gegeten en geflaneerd, jammer alleen dat de kathedraal gesloten was. Het valt me zowiezo tegen dat ze, terwijl hier heel veel miljoenen Europeesch geld naar toe zijn gegaan voor de Camino route, de dorpen en ook veel echt grote bezienswaardigheden op de dag dicht zijn. Maar goed, dat is politiek, gaat het nu niet over. Gelukkig was hij vanmorgen open, zodat we nog een kijkje konden nemen alvorens de Col van de dag aan te vallen. Agnes haar beentjes waren vanaf het eerste moment al niet helemaal top, maar jullie kennen haar, geen kik. Het viel me natuurlijk op dat ik vooraan mocht rijden :) en regelmatig achterom moest kijken om te zien waar ze bleef. Maar goed, wij mannen weten hoe gevoelig sommige dingen liggen, dus geen woord hierover.... Op het hoogste punt, de Cruz de Ferro, staat een gedenkteken, een kruis op een houten paal. Naar een oud gebruik laten pelgrims hier een "last" achter. Een steen, een briefje, een slot of bidon, verzin het maar. Er lag een marmeren hart met een text over een engeltje wat naar beneden keek en zag wat er gebeurde, volgens mij een dieptriest verhaal van ouders o.i.d. die een kind verloren waren. Doet iets met je, we hebben allemaal kinderen, toch! Na een spectaculaire en niet ongevaarlijke afdaling van ruim 15 km kwamen we in Ponferrada.
Maar tijdens de afdaling 2 echt hele leuke, prachtig autentieke dorpjes gepasseerd, El Acebo en Molinaseca. Mooi om te zien hoe die omgaan met de commercie. Het ene dorp heeft aan het begin kraampjes gebouwd en een groot terras, waar zo'n beetje de hele bevolking staat, je kunt er niet aan ontsnappen, het andere doet niets, daar raas je dus doorheen! Vanuit mijn ooghoek zag ik ergens een oud baasje in een klein kerkje zitten, dus vol in de remmen. Is het een soort religieus museum met wat beelden en schilderijen erin. Hij trots achter een bureautje, met zijn stempelkussen voor de pelgrims, prachtig. Genieten dus, paar foto's, paar euro's en iedereen helemaal blij! En dan dus Ponferrada. Niks an, behalve een mooie Tempeliersburcht, maar jullie raden het al ...... gesloten tot later. Een dorp wat ons helemaal niet aansprak dus nog ff door, km of 25. En dat is de valkuil waar we vaker in getrapt zijn deze vakantie. Die duren te lang, zijn te zwaar, te warm enz. enz. Als je denkt nu zijn we er, mag je nog 5 km a 7% met wind tegen. Daar zit je op te wachten.... Krijg ik ook nog moppers omdat ik niet eerder gestopt ben (he, was daar vraag naar dan?!) en je weet weer waarom wij mannen het zo moeilijk hebben in het leven. De verzekeing dat Villafranca als een warm bad aan zal voelen heeft ons gedoorheen gesleept en inderdaad, een leuk dorp. Hotelletje gevonden, een liter sangria gedronken en toen even een wandeling. Wat wijn, blauwe kaas en stokbrood gekocht voor de eerste trek ( voor half tien krijg je nikt te eten hier) vervolgens ergens in een barretje een paar glazen werkelijk voortreffelijke witte wijn gedronken en nu zit ik te typen en slaapt mijn Aggie al ruim een uur!!!!
Wat een overwinning. Mijn jaar kan niet meer stuk.
Maar goed, dit alles geschreven hebbende realiseer ik me als geen ander dat we morgen nog een zware dag te gaan hebben en dat een zwaluw zeker nog geen zomer maakt. Ik heb dan misschien inmiddels 2 etappes gewonnen, maar mijn eigen A rijdt soeverein in het geel, ik doe mij tegoed aan de kruimels....

Nog vergeten te melden, we zijn op de laatste pagina van ons routeboek aanbeland, nog ongeveer 210 km te gaan tot SdC, moet lukken in 4 dagen!